استناد [1] پدیدآور به آثار پیشین در زمینه یک موضوع، استناد نامیده می‌شود (حرّی ۱۳۸۵، ۹). استنادها دوگونه درون‌متنی و برون‌متنی دارند. استناد درون‌متنی به استنادهایی گفته می‌شوند که در درونِ متن به منبع دیگر استناد می‌دهند که در این شیوه مشخصات کوتاهی از منبع،‌ پس از نقل مطلب در متن نوشته می‌شود. در استنادهای برون‌متنی نیز منابع استناد ‌شده در جایی بیرون از متن، مانند پایین صفحه، پایان فصل، یا پایان متن آورده می‌شوند (حرّی ۱۳۸۵، ۲۸). در این راهنما، استنادهای برون‌متنی، فهرست منابع به‌کار رفته در پارسا و جای آن در پایان متن اصلی (پیش از پیوست‌ها) است.

شیوه‌نامه‌‌های گوناگونی مانند شیوه‌نامۀ انجمن روان‌شناسی آمریکا [2]، شیوه‌نامۀ شیکاگو [3]، شیوه‌نامۀ ونکوور [4]، و شیوه‌نامۀ «ترابیان» [5] برای استناد به‌کار می‌روند. سفارش می‌شود برای استناد در پارسا، شیوه‌نامۀ ایران به‌کار رود. چند نمونه از استناد‌های برون‌متنی و درون‌متنی به زبان‌های فارسی و انگلیسی بر پایۀ این شیوه‌نامه در جدول‌های 4-1 و 4-2 آمده‌اند. در این جدول‌ها برای هر مدرک، نخست استناد برون‌متنی و سپس استناد درون متنی (درون پرانتز) دیده می‌شود. برای نمونه، استناد برون‌متنی به یک کتاب با یک نویسنده «کمال‌زاده، حسن. 1388. پیشگیری و درمان بیماری‌های قلبی به زبان ساده. تهران: نور دانش.» و استناد درون‌متنی برای همین کتاب «(کمال‌زاده 1388، 40)» است. استناد درون‌متنی،‌ نام خانوادگی نویسنده و سال انتشار کتاب و همچنین شمارة صفحه‌ای از کتاب را در بر دارد (در اینجا صفحة 40) که بدان استناد شده است.